از زمانهای بسیار دور، اندیشه جایگزینی و پیوند عضو از کار افتاده، به وسیله اشیا و اعضای مصنوعی یا عضو طبیعی سالم انسانهای تازه گذشته، وجود داشته است و آثار به جای مانده از آن دورانها این امر را به اثبات میرساند.
در موزه (لوور) پاریس ظرفی وجود دارد که متعلق به چهار قرن قبل از میلاد مسیح است و معلولی را با یک ساق پای چوبی نشان میدهد، در تابلو نقاشیای که در موزه (پرادو) مادرید نگهداری میشود، صحنهای از شهر دمشق در قرن سوم پس از میلاد طراحی شده است که پزشکان در حال پیوند پای یک سیاهپوست مرده به بدن سفیدپوستی هستند که با پای لهشده در حال مرگ است.
ظاهراً این عمل پیوند موفقیتآمیز بوده و در جهان مسیحیت آن را معجزه سنت کاسمس (Saint cosmas) و سنت دامین (Damian saint) مینامند. مسلمانان نیز در عصر تیموری برای نخستین بار موفق به پیوند دوباره بینی قطع شده شخصی شدند و به دنبال آن جهان غرب جراحی پلاستیک را از مسلمانان فرا گرفت.
در قرن شانزدهم میلادی عملیات ساده پیوند پوست انسان صورت گرفت و عملیات پیوند و کشت اعضا به صورت جدید از نیمه دوم قرن حاضر در ۲۶ دسامبر ۱۹۵۲ با پیوند کلیه مادری به فرزندش آغاز شد.